Hee Reader,
En toen was ik 37. Ze-ven-en-der-tig.
Het voelt onjuist. Maar de tijd heeft daar maling aan. En terecht.
Als je in oktober 1988 geboren bent, dan word je deze maand — met wat geluk — 37. In een wereld vol nepnieuws en complottheorieën, is dat een onmiskenbaar feit.
In eerste instantie wou ik "een keihard feit" typen, maar weet je, eigenlijk is het dat juist niet. Keihard. Integendeel. Deze waarheid, deze verankering in de tijd, heeft juist iets warms en zachts en menselijks.
Het gedicht hieronder, 'Duckling—Chick', komt voort uit een vraag die me al minstens twintig jaar bezighoudt.
Ben ik lelijk?
Er zijn mensen (vooral mannen) die hardop gezegd hebben dat ik dat ben, én er zijn mensen (wederom vooral mannen) waarvan ik zeker weet dat ze mijn uiterlijk mooi vinden, of vonden.
Die twee zekerheden samen leverden alleen maar meer verwarring en onzekerheid op. Wat is het nou?! Wie houdt me voor de gek? Hoe kan ik weten wie ik moet geloven? ...Of is het mogelijk dat beide visies naast elkaar bestaan?
Nu weet ik dat dat prima kan. Want visies zijn nooit objectief. De schaal van lelijk tot mooi is niet iets om je op vast te pinnen. Om zekerheid aan te ontlenen.
De zachte waarheid vind je niet in de blikken van anderen, maar in je eigen warme lijf, en in het besef dat oordelen veranderlijk zijn en er eigenlijk niet toe doen. Of in elk geval niet zwaarder wegen dan die van jezelf.
.
Liefs,
Speciaal voor jou:
Duckling—Chick
Voor je hoofd
(of dat van je dochter/nichtje/buurmeisje/...)
Voor je handen
|
|
Bekijk een editie — of een paar stukjes — van World Hope Forum.
Dat voelt een beetje alsof je een modern museum in huis haalt, via YouTube of Zoom. Soms zeggen de presentaties me nul komma nul, en soms komen er zulke wondermooie mensen en dingen voorbij dat m'n inspiratievatje in één keer volloopt.
|
Voor je hart
“
Red de aarde. Het is de enige met chocolade.
— Onbekend